چامسکی در مورد خلاقیت زبان تکیه می‌کند به این معنا که یک فرد می‌تواند هزاران جمله‌ی تازه به زبان آورد و درک نماید بدون این که قبلاً آنها را عیناً شنیده و یاد گرفته باشد. در حالی که به اعتقاد چامسکی نظریه‌ی اسکینر به هیچ عنوان توان توجیه خلاقیت زبان را ندارد.
بنابراین به نظر چامسکی کودک وقتی زبان مادری خود را یاد می‌گیرد در واقع یک دسته‌ی محدود از قواعدی را یاد می‌گیرد که به کمک آن قادر است جمله‌های نامحدودی را به زبان خود تولید نماید. وی معتقد است که زبان آموزی از هیچ شروع نمی‌شود و محصول تجربه‌ی صرف نیست، بلکه بخش بزرگی از آن از راه ژنتیک به کودک انتقال می‌یابد. البته ارثی چنان است که به هنگام تولد خصوصیات بنیادی و مشترک زبانها را همراه دارد و نیازی به یاد گرفتن آنها ندارد.
این اصول ذاتی که بین همه‌ی زبانهای ملل پیشرفته یا وحشی مشترک می‌باشد با تجربه‌ی کودک در هم آمیخته و زبان مادری او را تشکیل می‌دهد. بنابراین توانایی زبان، استعدادی ذاتی است هر چند تقویت و تقلید در آن نقش مهمی را بازی می‌کند.